...kształtowane przez nasz umysł w Poza?

Fragment mojej wypowiedzi z innego tematu:
[...]
Według mnie LD owszem jest samo w sobie mało znaczące (aczkolwiek mi się udało "pociągnąć tam za język" i uzyskać odpowiedź), jednak tak samo jak cała reszta rozgrywa się w Poza - astralu, czy jakkolwiek by to nie nazwać. Mogą być inne poziomy, które nie są lub nie muszą być tkanką astralną lub które nie korzystają z tkanki astralnej. Tkanka astralna ma to do siebie, że jest właśnie taką plasteliną, którą lepimy według własnych "widzimi się", ciągnie się za nami często nawet wtedy gdy trafiamy na poziomy, które nie potrzebują astralnej plasteliny. Ale owej plasteliny potrzebuje częstokroć nasz umysł a nawet bym powiedziała mózg.


Nasz umysł udaje się do... np. astrala - tam pożycza sobie troszkę tej plasteliny/tkanki i się w nią przyobleka, nadaje owej tkance cechy samoświadomości (niepełnej) i my mówimy o tym, że to nasze ciałko. Gdyby było nasze, czy zostawialibyśmy je po drodze, kiedy umieramy. Duchy to w większości tkanka astralna o danym wzorze jaki odcisnął się w niej. Wałęsają się po astralnych formach przestrzeni wyimaginowanej przez nich samych jak również przez pierwowzór, który odcisnął się w tkance wcześniej. Sam umysł/dusza jest już zupełnie gdzie indziej zapominając, że wszystkie ciałka już z siebie zrzucił.
A inne ciałka? Z czego są? Do tej pory najlepiej znany dla nas jest astral, choć słowo - znany - to za dużo powiedziane. Większość z nas bazuje na wypowiedziach innych ludzi, którzy nawet będąc tam powielają wzorce myślowe sięgające wydumań pionierów w dziedzinach podróży do Poza.
Inne ciałka mogą być z innej plasteliny/tkanki.
Astral jak przypuszczam był formą czystą i gładką. Kiedy zaś myśl zaczęła na niego wpływać zaczął przybierać formy i stworzono w ten sposób całe wyimaginowane światy. Astral jako najbardziej, tak mi się wydaje, plastyczny, giętki, lepki najdłużej przy nas zostaje, kiedy jesteśmy w Poza. Dlatego łatwiej jest uzyskać LD i sobie tam pochasać, niż uzyskać czyste obe do czystej przestrzeni fizycznej.
Inne ciałka to inny "poziom" egzystowania w innych światach... np. przestrzeń poza masą astralną, tam gdzie ponoć kończy się astral barwnym wodospadem, czyli za krawędzią wszech-astrala. Ale wcale tej krawędzi nie trzeba przekraczać. Można poprostu rozebrać się z ciałka astralnego i nagle wyłaniąjąc się z wszechogarniającej światłonocy ubrać inne ciałko. Łatwiej, kiedy nowe ubranie mamy już pożyczone, wtedy lecimy z łatwością dalej. Ale jeśli do tej pory mieliśmy tylko ubranie astralne? Będzie trudniej. Umysł przyzwyczajony do superplastycznej tkanki astralnej, będzie się buntował i cofnie się do ciała, otulając w przyjemności astrala.
Czasem można pozostać w ubraniu astralnym i przeniknąć z nim do "zewnętrzych" światów. Owe ubranie będzie się kształtować wokoło i tworzć przestrzeń, która źle postrzeżona nie mieścić się będzie w pojęciach zakodowanych przez umysł. Dodatkowo po powrocie mózg doszczętnie wypaczy obraz widziany w Poza, odrzucając co bardziej niemożliwe do transformacji i wyjaśnienia kawałki. Gdyby zaś umysł/dusza podróżował we właściwym ubraniu dla danej przestrzeni, dane przelane do mózgu uległyby zaledwie mózgowej transformacji lub okrojeniu, lub dotarły by w całości, zakładając, że umysł potrafi zapanować na mózgiem. Sam umysł jednak ogarnięty burzą myśli skacze gdzie popadnie. Brak samoświadomości ogranicza możliwość określenia gdzie tak naprawdę byliśmy, czy udało nam się zdjąć ubranie.
Schemat o ciele astralnym, które wcale nie jest nasze tylko pożyczone tak samo odnosić się może do innych ciałek.
Jeśli coś mi przyjdzie jeszcze w tej kwesti do głowy, opiszę to tutaj.

Jeśli ktoś ma jakieś uwagi i przemyślenia na ten temat ciałek jako ubrań, to z góry dziękuję za konstruktywne komentarze.