Uzależnienie od emocji?

Jako że emocje są tak jakby energią, a nie ma nigdzie działu poświęconego emocjom, to piszę tutaj.

Co o tym myślicie? Czy od emocji można się uzależnić?

'Uzależnić' to może być, moim zdaniem, złe słowo, bo emocje są nieodłączną częscią nas wiec nie mozna mówic o uzaleznieniu (niemozliwym jest ich 'odstawienie' i przyjrzenie sie zagadnieniu, czy nie mamy przypadkiem efektów ubocznych wynikajacych z ich odstawienia ) ale z całą pewnoscią są ludzie ktorzy mają przewagę nad innymi bo potrafią w sobie tylko znany sposób emocje kontrolować. Ja tego nie potrafię, od dziecka jestem mega emocjonalna, u mnie nie ma emocji posrednich, jestem albo mega szczesliwa albo na maksa załamana i wyposrodkowac tego nigdy mi sie nie udaje, ,dla mnie praca nad wlasnymi emocjami jest po prostu trudna

Po prostu jesteś wrażliwa. Tak samo jak ja. Moim zdaniem można być uzależnionym od emocji, ponieważ ja jestem uzależniony.

Emocje i uczucia:
cierpienie • gniew • lęk • miłość • nadzieja • nienawiść • nuda • poczucie krzywdy • poczucie winy • pogarda • radość • smutek • strach • szczęście • wstręt • wstyd • zakochanie • zawiść • zazdrość • złość • żal

Czyli jesteś uzależniony od życia?
Czy po prostu lubisz ukazywać emocje otwarcie?

Po prostu potrzebuje znacznie więcej emocji niż inni i jeśli mam ich mało, to czuje się okropnie. Dosłownie tak jak ktoś uzależniony. Wyćwiczyłem z wiekiem podróże mentalne, które automatycznie mi się uaktywniają, a gdy je mam to jestem w świecie bardzo emocjonującym, gdzie mogę uzupełnić swoje braki. Dzięki temu rzadko mi się zdarza, że mam niedobór emocji.

@Edit
Może ktoś inny powie co uważa na ten temat?

[Werewolf]

Owszem, można być uzależnionym od emocji. Dzieje się tak, gdy cierpimy na ich niedostatek "wewnątrz siebie" i szukamy ich wciąż dookoła, na zewnątrz, zamiast budować poczucie pełni w tu i teraz.

Często takie osoby okrzykiwane są "wampirami energetycznymi", bo z własnych niedostatków żerują na pozytywnych emocjach innych. Po pewnym czasie jesteśmy zwyczajnie zmęczeni ich obecnością.

Przy czym zaznaczę, że takiego żerowania na "innych" nie uważam za żadną nadprzyrodzoną właściwość - zwyczajny niedostatek, ot co.